CSR ბლოგი

ეგეთი ამბავი იყო:

ქალმა შვილი შემოიყვანა უნივერმაღში, აი, ახლანდელი გალერია თბილისის ადგილას რომ უნივერმაღი იყო, სწორედ მანდ, მაშინ იქნებოდა ზუსტად 1996 წელი. ქალს ეცვა მწვანე ჟაკეტი და ნაცრისფერი როლინგი, ბიჭუნას – ფართო, ნაქსოვი სვიტერი, გახუნებული ჯინსის შარვალი და გაცრეცილი ფეხსაცმელები. ეცვათ ღარიბულად, მაგრამ სუფთად. სექციებს შორის დადიოდნენ, ბიჭი ყველაფერს ინტერესით ათვალიერებდა, ქალი ერთი-ორგან გამყიდველებს გაესაუბრა, თუმცა ისე, უგულოდ. სათამაშოების სექციასთან შეჩერდნენ, ბიჭმა იქვე დახლზე დადებული პატარა ავტომობილით დაიწყო თამაში, გააგორ-გამოაგორა. „მოგწონს, დედიკო?“ – იკითხა ქალმა. ბიჭმა დედას ახედა, თამაში შეწყვიტა, მანქანა საწყის ადგილას დააბრუნა, გაჩუმდა და დაფიქრდა. „რა ღირს?“ – იკითხა ქალმა. უთხრეს ფასი. ქალი უხერხულად შეიშმუშნა და ბიჭს მძიმედ გაუღიმა: „გიყიდი, თუ მოგწონს“. ბიჭმა კიდევ ერთხელ ახედა დედას, მერე მანქანას შეხედა და თავი გააქნია: „არაა, არ მომწონს“ – თქვა და სექციის გასასვლელისკენ გაბაჯბაჯდა – „ფოტო ხო გადავიღეთ უკვე, წავიდეთ ეხლა, დავიღალე რა ამ მაღაზიებში“.

ქალმა თავი ჩახარა და გაყვა.

განაგრძე კითხვა